அற்புதம்

வெஞ்சொல் 

உமிழ்ந்துரையாடி

மனம் நோகத்தரும்

தருணங்களில் கூட

கடைச்சொல்லாய்

'உம்மா'

என்றே முடித்துவைக்கும்

நீயொரு

அற்புதப்பிறவி.

மருந்து

இனிவரும்

இரவெல்லாம் 

நினைவிருந்து

மருந்தாகும் 

வரும்பிரிவிற்கு.,

மார்மீது 

தலைசாய்த்துறங்கய

இம்மதியம்.

பொழுது

பெருமழை 

பெய்ந்து 

ஒய்ந்தது போல்

நினைவுகளெங்கும்

துளித்துளியாய்  

சொட்டிக் கொண்டிருக்கிறது 

சேர்ந்து 

கதைபேசி 

ஆலிங்கனம் 

செய்திருந்த பொழுதுகள்.

 

பொழுது

அருகிருந்து

கால் விரல் சொடுக்கி

அகமகிழ்ந்திருந்திடும்

அருந்தருணமிழந்து,

முகமறியா

மொழிதெரியா

புதுநகரினில்,

விடைபெறுகையில்

விரலசைத்து

வழியனுப்பிய

கடைநிமிடங்கள்

எண்ணிக் கழியுதென்

பொழுது.

அம்மு

வாழ்வினி என்றென்றும்

உன்னோடு 

என்றாகி

ஆண்டொன்றானது 

இன்றோடு.

அள்ள அள்ளக் குறையாத

செல்வம் அன்பன்றி

வேறில்லை,

அந்த அட்சயம்

நீயன்றி யாருமில்லை.

நானற்ற நாட்களிடை

நீயுற்ற வேதனையை

அருகிருக்கும் பொழுதுகளில்

அறிந்திடத் தந்திடுமின்

காதல்

என்றென்றும் நெஞ்சோடு.

வார்த்தை

சாரமற்ற
வழமை வார்த்தைகள்
வழி
சொட்டும் சோகம்
மௌன
ரணத்திலும்
கொடிது.

பயம்

தூரப்பிரிவறுக்கும்

வழி 

துரிதம் 

அறிகிலையேல் 

நின் 

துயரம் 

தினம் வளர்ந்தே 

நம் 

நேசம் தின்றிடுமோவென 

அஞ்சி 

நாள் இழந்தேன்.

 

பாசக்கள்

எத்தனை மடக்கு

பருகினும்

போதையாகுதில்லை,

புத்தி தெளிவாக்கி

நின் பால்

பித்தம் 

பெரிதாக்கும்

நீ

நாளும் தரும்

பாசக்கள்.

நீயிருக்க

நோயிருக்க...

அருகே

நீயிருக்க...

உடலில்

நோவிருப்பதில்லை.

அம்முவாகிய நீ

விடுபட்டுப் போனதொரு 

வழக்கம்!

அன்பின் பரிமானமாய்,

காதலின் பரிசாய்,

புரிதலின் சொற்களாய்,

புலம்பலின் வடிகாலாய்,

தனிமையின் துணையாய்,

தொலைவின் தொடர்பாய்

என

நாளும்

உனக்கென

நானெழுதிய கவிதைகளெனும்

வார்த்தை கோர்வைகள்.

தொடரும்...

கவி

வார்த்தைகள் கோர்த்தெடுத்தொரு 

கவி புனைந்திருந்தேன்

நெஞ்சில்...

*

மை சிந்த

மறுத்து

மௌனமெழுதி

சதி செய்ததென்

எழுதுகோல்...

*

புரிந்ததாய்

புருவ நெரிப்பில் 

புன்னகைத்தாய் நீ

கலவை

கூழாங்கல்லோடிய  

நீரென 

இனிக்கிதென் வாழ்வு, 

சுவையேற்றியவள் நீ.

மொழி

சொல்லால் 

சொல்லாமல் 

மறைப்பதெல்லாம் 

சொல்லாததாகிவிடாது.

வார்த்தைகளை நம்பி மட்டுமல்ல மொழி!

உலகம்

என்னைத்தவிர 

யாருமேயற்ற 

உன் பொன்னுலகம் 

தானே சொர்க்கம்.

உயிரே

இயல்பாய்இத்தனை 

நின்போலன்பு 

செய்வதொரு நாளும் 

வாய்க்காதெனக்கு 

நம்மில் 

அன்பிற்ச் சிறந்தவள்  நீ.

அதிர்ஷ்டக்காரன் நான்.

யாக்கை

தனித்துறங்கி 

கழிந்தன 
சில இரவுகள்.

இறுக்கி அனைத்த 
கைகளிடையே 
காற்று மட்டுமே 
மிச்சமிருந்தது.

தனிமை

இனியொரு

பொழுதேனும்

தனித்திருப்பதெங்கனம்,

காற்றிடை

கதை பேசும் 

மரமென்றானது

மனம்.

கரம்

பாதம்
பட்டுடையும்
நுரையுடை அலைகடல்
கரை மணலழுத்தி
கரம் பற்றி நடந்திட
ஓடி ஒளியிதிந்த
அலையாடும் நண்டுகள்,
பாதம் பதிந்த பள்ளங்களில்....

மௌனமே!

நீள யோசித்து 

நெற்றி முத்தமொன்றிட்டு 

ஆழ்மௌனம் 

சூடிக்கொண்டாய்.

என்னென்று கேட்கமாட்டேன்,

ஏதாய் 

இருந்தால்தானென்ன?

அணை

எலும்புகள்  

எல்லாம் உடைபடாது 

எப்போதும் போலில்லாமல் 

இப்போதேனும் 

இறுக்கி அணை.

ஒரு சொல்

தாளமுடியாத சோகத்துடன் 

நீளுமிந்த இரவின் 

சோகம் 

முடித்துவைக்க 

ஒற்றைச்சொல் போதும்.

யார் 

உச்சரிப்பது 

என்பதன் சூன்யத்தில் 

வெறுமை நிறைந்திருக்கிறது.

மையம்

சண்டைகளின் 

தொடக்கப்புள்ளி 

ஏதாயிருந்தால் என்ன,

சமாதானத்தின் 

கடைசிப்புள்ளி 

கலவிதானே !

உயிரே

ஆயிரம் வன்சொல் மொழியாடு

குறையொண்றுமில்லை,

ஒரு

நொடி கூட

தாளவில்லை

நின் 

மௌனமொழி

வெம்மை.

--
Sent from Gmail Mobile

சாதனை

"என்ன தவம் செய்தேனே"

என

என்னை 

எண்ணவைத்ததே 

நீ செய்த

சாதனை. 

சோம்பல்

கவி எழுத மறந்த நாட்கள் 

எல்லாம் 

காதல் தின்று வளருது சோம்பல்.

முத்தம்

இடைவிடாது கரம்.

இடைவிடாது முத்தம்.

முன்னது என்னது.

பின்னது நம்மது.

தேநீர்

பழுப்பேறிய 

பின்மாலை பொழுதில், 

அருகிருந்து 

முன்வாசலமர்ந்து  

தேநீர் பருகுவதே 

சொர்க்கமெனப்படுவது.

முத்தம்

முத்தங்கள் 

முத்தங்கள் தான் 

காமம், 

காதலென்ற 

கருப்பொருள்கள் அதற்கேது.

மௌனமொழி

சொல்லாத சோகம்,
விழாத கண்ணீர்,

எழாத குறைமொழி.

மௌனங்கள் எப்போதும் சரியுமல்ல,

வார்த்தைகள் எப்போதுமே தவறுமல்ல.

காதல்

உடல் மீதினில் 

நகக் கீறல்கள் 

மிகக்குறைவு.

அப்பாடா,

காமம் மிகா உறவு.

எழுதிடா கவி

பேர் சொல்லி அழைக்குமுறவு,
நோய் கொள்ள அணைக்கும் கரங்கள்,
நான் வெல்ல சிரிக்கும் இதழ்கள்,
மென் கிள்ளலில் சிவக்கும் சதைகள்,
இடை தொட சொருகும் விழிகள்,

அத்தனையும் 
எனக்கான உன் கவிகளன்றி, வேறென்ன? 

இல்லாமை

இத்தனை காத்திருப்புகளுக்கு 
பின் கிட்டிய 
உறவை 
எத்தனை காத்திரமாய் காத்திடல் வேண்டும்?

இருப்பின் அருமை இருப்பிலேயே 
புலப்பட்டுவிட்டால் 
இல்லாமையின் அருமை 
இல்லாமலே போய்விடும் தானே? 

நீயில்லாமை 
என்பது 
இல்லாமலே போகட்டும்.

தருணங்கள்

எண்ணி மகிழும் தருணங்கள் 
எத்தனை தந்தேனுனக்கு? 
என்றெண்ணிட,

கால் நனைத்து, 
கைவிரல் தழுவி, 
தலை கழுவி, 
மேலேறி
மூச்சடைக்கிறது.

நீ 
நாளும் சிந்திய 
கண்ணீர்த்துளி.


வார்த்தை அமிலங்கள் 
வீசி உன்னை 
வதைத்த 
நொடிகள் நினைவெழ மூச்சடைக்கிறது.

தேடல்

பெண் தேடி விழியலையும்,
மனம் கடிந்து சிரம் திருப்பும்,
மறுபடியும் விழிநகரும்...

அத்தனை பெண்களிலும் உன்னை தேடுது விழி.

எத்தனை தேடினும் எவளிலும் இல்லை "நீ".

வசமாகாதிரு

எத்தனை கவிதைகள் 
எழுதியென்ன ?

எழுத்துக்கு புலப்படாமலிருக்குதொரு 
அற்புத கவி.

எத்தனை நாள் வசமாகாதிருக்கும்...

பார்க்கலாம்...

நெஞ்சாழத்திலொரு மென் குரல் வேண்டிக்கிடக்கிறது.
"வசமாகாதிரு"

பிரியம்

யார் சொல்லி விடிந்ததிந்த இரவு...
கூடிக்கிடக்கும் உடலங்கள் 
வெயில் பட பிரியுமென்பது சாத்தியமில்லை...
பிரயம்கூடிகிடப்பதினால்...

௨௱௬

பகை நிற்கும் விழிகளுனது,
அனல் கக்கும் மொழிகளெனது,
கடந்திடக்கூடுமோ 
இந்த 
கொடுங்கனல் நொடிகளை.
மறுமுறை சிரித்திடல் ஆகுமா 
என 
தவிக்குது உதடுகள்.

௨௱௫

இரவுகளின் அடர்த்தி கடத்தி 

இமையெங்கும் வியாபித்திருக்கிறது 

நின் கொடியிடை இடையே 

பின்னிக்கிடந்திருந்த பொழுதின் 

பிம்பம்.

சிரம் சாய்த்து நோக்கிட 

சிகை களைந்து 

நீளும் பெருமூச்சோடு 

அருகே அயர்ச்சியில் உறங்கிகிடக்கிறாய்.

எடுத்து மடிவைத்து 

இரவுமுழுக்க ரசிக்கவேண்டும் போலிருந்தது.

பைத்தியக்கார இரவு 

அதற்குள் விடிந்திருந்தது.

௨௱௪

மழலைகள் தோற்றிடும் 

கேலிகளோடு 

மகிழ்ந்தாடி விளையாடுகிறாய்.

பெண் மகவுயினியெதர்க்கு ? 

௨௱௩

யாதொரு தவறுமின்றி 

வசைமொழி வாங்கிடும் 

பொழுதினில் 

மெல்லத்தலை 

கவிழ்ந்து 

உள்ளழுது 

வெளியுதிர்ப்பாயொரு 

மென்புன்னகை.

அக்கணமே முடிந்திட வேண்டும் பிணக்கு,

முத்தம் தந்து 

முகிழ்த்திட வேண்டும் நின்னை.

௨௱௨

எல்லா நதிகளும் 

கடலை நோக்கி பாய்வதுபோல் 

நம்மிடையேயான 

எல்லா பிணக்குகளும் கலவி நோக்கி நகர்கிறது. 

௨௱க

சட்டென மின்னொளியருந்த 

இரவொன்றில் 

நின்னொடு 

சின்ன ஒளிவெளிச்சத்தில் 

தின்னத்தானே 

இந்த பகலென்று 

நகர்த்திடும் 

நாட்களிடை 

எப்போது வாய்க்குமந்த 

பொன்னாள்.

௨௱

ஏதாவது 

மொழிந்து கொண்டயேயிருக்கும் 

இந்தக்கடல் 

தனிமைசூழ வந்தமர்ந்திருந்த  

அத்தனை 

பின்மாலை பொழுதிலும்.

ஏதும் புரியாமல் 

எண்ணிக்கொண்டிருப்பேன் 

நுரையென உடையும் 

கரைதொடுமலைகளை.

உன்னோடு வந்தமரும் 

முன்மாலைகளில் 

என்னிடம் மொழியாடுவதேயில்லை 

இந்தக்கடல்.

நம்தனிமைகளை 

நமதாக்கிவிட்டு கரையோடு கதைபேசியழிகிறது.

௱௯௯

பூ சூடி 

மணம்பரப்பி 

மனம் நிரப்பும் 

மாலைகளின் 

இரவுகள் முடிவதாயில்லை,

தாளலயத்தோடு.

௱௯௮

பேரங்காடி தெருக்களில் 

நின் கரம் பிடித்து 

நடைபழகும் 

"அற்புதம்"

தப்பென எண்ணி

தவறிழைத்தேன்.

மன்னித்து கரம்பிடிடி.

௱௯௭

வீதியெதிர்  நோக்கி 

நின் விழி,

வாசலெதிர் நோக்கி 

யென் வழி,

இந்நாட்களின் மாலைகள் 

நிகழ்த்திக்காட்டும் மொழி!

௱௯௬

தத்தித் தடுமாறி 

செய்திடும் 

புத்தம் புது சமையல் உனது.

தினமொரு ருசியென 

என் அனுபவங்கள் புதிது.

௱௯௫

புருவநெரிப்புடன் 

தெறித்து விழுந்த 

ஒற்றை 

கடுஞ்சொல் 

வெம்மை தாழாது 

விழிநழுவி 

புவிபாயும் 

துளிமறைத்து 

புறமேகுவாய்.

உடற்கூசி 

உயிர்மருகி 

தவறுணர்ந்திட்டேன்.

பயனென்னடி?

சொல்கீறிய ரணமாருமோ ?

௱௯௪

அடுக்களை இடுக்கிடை 

திடுக்கிடப்பற்றி - நின் 

அக்குள் வெளியிடை 

மென் முத்தம் பதித்திடுமிந்த 

அற்புதக்காலைகள் 

எத்தினம் வருமென 

காத்து விழித்திருந்த 

அத்தனை இரவும் 

மொத்தமாய் 

விடிந்தது காண் !